“Oğlum iyi misin?” Bu cümlenin benim için gittikçe anlamsızlaştığının farkında olmak… Nasıl desem, garip. Bir cümleye verilen anlamın etkenlerinden birinin cümleyi kuran kişi olması durumun garipliğinin asıl kaynağı.

Bu kişiyle vaktimin çoğunu aynı çatı altında geçiriyorum. Ona birçok şey borçluyum, sahip olma tercihinde bulunduğum ve bulunmadığım birçok şey. Fakat bir insan kendisine ihtiyaç duymayan ikincil varlığı yetiştirdiğinde bu, onun başarılı bir iş çıkardığını gösterir. İhtiyaç duyulmayan her şeyin fazlası istenmeyen yan etkiler gösterir. Yazık ki henüz ihtiyaç duymadığımı iddia ettiğim şeyden ayrılma kararı almam mümkün değil. O hâlde yan etkiden sakınmak için elimde bir çare var: Nesneyle etkileşimimi minimuma indirmek.

Muhtemelen bu, nesneden gelen işaretlerin anlamsızlığını açıklıyor. Tamamen bir savunma mekanizması. Riskli bir savunma mekanizması. Çünkü ilişkimi sonsuza dek etkileyecek. Belki de sakındığım yan etkilere doğrudan gidiyorum. Ama yine belki de onlardan gerçekten sakınıyorum. Her şeye rağmen bu kırgın varlığa karşı merhamet duyduğumu belirtmeden edemeyeceğim.

Bu merhamet vicdanıma ağır bir suçluluk kütlesi yüklemeye de her daim hazır. Evet kendimi ve nesnelerimi önemseme arasında kararsız kaldığım doğrudur. Ama sanırım kendimi seçmeye daha yakınım. Onlar beni seçtiyse ben de bu seçimi tekrarlamalı değil miyim?

          Sen, bana varlığımı bağışlayan sen

          Aklımdan geçenleri bir bilsen…

          Aklından geçenleri bir bilsem…

          Vucütlarımız bu kadar yakın olsa da

Ben senin hakkında hiçbir şey bilmiyorum.

          Oysa hakkında bir şeyler bildiğim her şey seninle başladı

          Ben bir mucize miyim

                                  varoluşu büyüleyici kılan

          Yoksa bir lanet mi

                                  bütün pişmanlıkların istikameti

          Bana neden inanmayı öğretmedin

          Neden hep yabancı kaldım senin diline

Cevap ver! derdim ama, anlamazdım zaten. Nafile.

          Belki kaçmazdım senden

          Korkmazdım

          Bilinmeyen toprakları uzaktan izlemek zorunda kalmazdım

          Eğer seni tanısaydım

          Büyüleyici olduğuna inansaydım

          Ama sen bana inanmayı öğretmedin anne

          Şimdi elimden gelen sadece rol yapmak senin için

          Hiçbir iman olmadan ibadet edeceğim sana

Nesnelerime karşı bir sorumluluk duyuyor muyum bilmiyorum. Ama bu konuda yapacağım herhangi bir hatayı bu nesnelerden birine yüklemeyi çoktan kabullendim. Her koşulda bir şeyler olacak, önemi var mı?